Od kilku lat przed poznańskimi sądami toczy się wiele spraw, które łączy to, że właściciele nieruchomości położnych niedaleko lotniska Ławica domagają się zasądzenia od Portu na swoją rzecz odszkodowań w związku z wprowadzonym w 2012 roku Obszarem Ograniczonego Użytkowania (zwanym dalej „OOU”), argumentując, iż zmniejszeniu uległa wartość ich nieruchomości, a ponadto konieczne jest dokonanie rewitalizacji akustycznej budynków położonych na tym obszarze, co także wiąże się z koniecznością wydatkowania istotnych środków na ten cel. Punktem wyjścia dla ewentualnej zasadności roszczeń w tym zakresie jest ustalenie, iż wprowadzenie OOU skutkowało ograniczeniem prawa użytkowania właścicieli nieruchomości położonych na spornym obszarze. Jest to zasadnicza kwestia sporna, stanowczo przez Port kwestionowana.
W sprawie zapadło już wiele wyroków. W większości z nich sądy dość bezrefleksyjnie powtarzają, iż owe ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości wynikają z samego faktu wprowadzenia OOU i polegają przede wszystkim na tym, że ich właściciele nie mogą wystąpić o zaprzestanie ew. immisji ze strony lotniska, przez co ich prawa właścicielskie doznały uszczerbku. Muszą oni akceptować potencjalny hałas lotniczy, który stał się dzięki OOU „legalny”.
Warto przypomnieć, iż źródłem wspomnianych roszczeń jest uchwała Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 30 stycznia 2012 roku, która weszła w życie w dniu 28 lutego 2012 roku. W treści uchwały wyodrębniono dwie strefy: wewnętrzną (położoną bliżej lotniska) oraz zewnętrzną.
W dniu 3 lipca 2020 roku Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu Wydział X Gospodarczy w sprawie o sygn. akt: X GC 4015/16 wydał wyrok, w którym oddalił w całości powództwo właścicieli nieruchomości położonych w strefie zewnętrznej OOU, którzy domagali się odszkodowania w związku z wprowadzeniem OOU, i to zarówno w zakresie rzekomego spadku wartości ich nieruchomości, jak i kosztów planowanej rewitalizacji akustycznej.
Sąd dokonał merytorycznej analizy spornego zagadnienia i oddalił powództwo, pomimo niekorzystnych opinii biegłych, którzy w swoich opiniach stwierdzili spadek wartości nieruchomości oraz naruszenie norm akustycznych, rekomendując wygłuszenie budynku.
Sąd stanął jednak ponad tym i wskazał, że opinie te są bezprzedmiotowe, skoro strefa zewnętrzna została utworzona wyłącznie dla budynków o podwyższonych wymaganiach akustycznych (szpitali, domów opieki społecznej itd.). Zdaniem Sądu, strefa ta w ogóle nie obejmuje zabudowy mieszkaniowej (w przeciwieństwie do strefy wewnętrznej). Sąd podkreślił, iż w uchwale nie wprowadzono żadnych ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu, sposobu korzystania z terenu, sposobu zagospodarowania terenu, a także wymagań technicznych dotyczących zabudowy mieszkalnej usytuowanej w strefie zewnętrznej OOU. Sąd wskazał, iż sam fakt położenia nieruchomości mieszkaniowej w strefie zewnętrznej dale mylne poczucie posiadania uprawnienia do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym.
Sąd ustalił i ocenił, że w badanej sprawie (położenie nieruchomości mieszkaniowej w strefie zewnętrznej OOU) nie doszło do ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości powodów na skutek wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego. Spadek wartości nieruchomości nie jest automatyczną konsekwencją położenia budynku w strefie zewnętrznej OOU. Z tego względu powództwo należało oddalić jako niezasadne w całości i to co do zasady.
Powyższy wyrok należy odebrać jako istotny głos w trwającym od wielu lat sporze. Być może będzie to krok w kierunku utrwalenia się nowej linii orzeczniczej ?!
Opisywany wyrok jest nieprawomocny, wobec czego należy liczyć się z potencjalną apelacją strony powodowej.