Na gruncie praktyki procesowej SWS daje się zauważyć, iż orzecznictwo w sprawach zadośćuczynieniowych w tzw. szkodach osobowych odchodzi od prostego przeliczania procentu trwałego uszczerbku na zdrowiu poprzez mnożenie go przez określoną kwotę.

 

Taki „kalkulator” prowadził do znacznych wypaczeń i nie pozwalał na zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę w sposób rzetelny i odpowiedni. Zdaniem kancelarii, przy ocenie stanu zdrowia poszkodowanego, biegli winni stosować szerszą i znacznie bardziej nowoczesną klasyfikację, zgodną ze standardami opracowanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF).

 

ICF służy do opisu różnych aspektów zdrowia i obejmuje wszystkie aspekty ludzkiego zdrowia oraz elementy jego samopoczucia fizycznego i psychicznego. Klasyfikacja ta nie dotyczy tylko osób z niepełnosprawnością, ale wszystkich ludzi – ma ona zastosowanie uniwersalne. ICF opisuje funkcjonowanie człowieka i jego ograniczenia. Jest narzędziem, które porządkuje te informacje w łatwo dostępny oraz logiczny sposób.

 

ICF spełnia wiele zadań i wykorzystywana jest przez wiele dyscyplin:

  • tworzy naukowe podstawy do badania i zrozumienia kwestii zdrowia,
  • ustala wspólny język do opisu zdrowia np. dla pracowników służby zdrowia, pracowników naukowych, decydentów, społeczeństwa,
  • umożliwia porównywanie danych na temat zdrowia z różnych krajów,
  • tworzy jednolity schemat kodowania w dziedzinie zdrowia dla systemów informatycznych.

 

Klasyfikacja ta stosowana jest jako narzędzie: statystyczne, badawcze, kliniczne, polityki społecznej i edukacyjne. ICF została przyjęta jako jedna z klasyfikacji społecznych przez Organizację Narodów Zjednoczonych (ONZ) i włączona do „Standardowych zasad wyrównywania szans osób niepełnosprawnych”.

 

Ponadto należy wskazać wyraźnie na brak podstaw do posługiwania się w postępowaniu cywilnym tekstem załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Brak jest przepisu prawa, z którego by wynikało, że rozporządzenie to może być brane pod uwagę w procesach sądowych o wypłatę zadośćuczynienia.

 

Posługiwanie się jakąkolwiek tabelą zawierającą dane o uszczerbku na zdrowiu przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jest nieprawidłowe m. in. z tej przyczyny, że nie uwzględnia się przy tym zindywidualizowanego rozmiaru doznanych cierpień, jak i zindywidualizowanej co do każdego pokrzywdzonego długości rehabilitacji oraz nie ocenia utraty tzw. funkcji społecznych. Tabele nie uwzględniają żadnego rodzaju negatywnych przeżyć pokrzywdzonych, ani konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w ich życiu. Te wszystkie kwestie nie są tożsame dla osób o podobnych urazach.

 

Tym bardziej cieszy fakt, iż sądy w Polsce coraz częściej ochodzą od stosowania tzw. tabeli uszczerbkowej zastępując ten zbytnio upraszczający mechanizm bardziej kompleksową oceną następstw zdrowotnych przez pryzmat ograniczenia funkcji życiowych i społecznych poszkodowanego. Czy klasyfikacja ICF wejdzie do powszechnego stosowania? Wiele zależy od samych biegłych, ale wydaje się, iż kierunek ten byłby bardzo właściwy.