Nie ulega wątpliwości, iż stawki podatku od nieruchomości od powierzchni użytkowej lokali/budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej są znacznie wyższe niż stawki podatku od powierzchni użytkowej lokali/budynków, lub ich części mieszkalnych. Dla właściwego określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości konieczne staje się właściwe zakwalifikowanie danej część lokalu/budynku jako zajętej na potrzeby działalności gospodarczej.
W przypadku przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, samo zarejestrowanie, czy chociażby podejmowanie czynności związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem w miejscu zamieszkania nie jest równoznaczne z koniecznością zastosowania wyższej stawki podatku od nieruchomości. Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wprost nie precyzują sposobu wyodrębnienia powierzchni użytkowej zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej, stąd dla właściwego określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości, poza przepisami ustawy, należy posłużyć się m.in. orzecznictwem. W wyroku NSA z dnia 23 stycznia 2020 r. (sygn. II FSK 1252/19), sąd słusznie zwrócił uwagę, iż ustawa posługuje się pojęciem „zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej”, nie zaś „prowadzenia działalności gospodarczej”. Co oznacza, że by zakwalifikować daną część lokalu/budynku jako zajętą na potrzeby działalności gospodarczej należy również wziąć pod uwagę czy jest ona faktycznie zajęta na prowadzoną działalność gospodarczą, czy jest wykorzystywana wyłącznie do celów działalności gospodarczej i czy jest ona niezbędna, aby realizować te cele biznesowe. Dodatkowo okolicznością, która może posłużyć organom podatkowym jako argument za uznaniem budynku za zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej będzie natomiast dokonywanie przez przedsiębiorcę zaliczania kosztów lokalu/budynku do kosztów uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego. Jednakże nie wszystkie aktywności gospodarcze przedsiębiorcy w jego nieruchomości będą wiązały się z obowiązkiem zapłaty wyższego podatku. Jeżeli dany przedsiębiorca pracuje w pokoju, z którego jednocześnie korzysta dla celów mieszkaniowych (np. wykonuje pracę zwłaszcza przy użyciu komputera stacjonarnego znajdującego się w jego salonie), trudno uznać, że w tym wypadku doszło do zajęcia części budynku na prowadzenie działalności gospodarczej. W takiej sytuacji powinien on zastosować niższą stawkę w stosunku do całego mieszkania.