Okres wakacyjny to czas, w którym większość pracowników wykorzystuje swój urlop wypoczynkowy, wielu z nich decyduje się spędzać go za granicą. Tymczasem powrót z niektórych państw może wiązać się z obowiązkiem odbycia kwarantanny.

W tej sytuacji powstaje pytanie, czy pracodawca może żądać od pracownika wskazania miejsca, w którym będzie spędzał urlop wypoczynkowy, a ponadto czy może zabronić mu wyjazdu do kraju, w którym odnotowano dużo zakażeń wirusem SARS-CoV-2? Oprócz tego istotną kwestią jest ustalenie czy pracownikowi za okres kwarantanny należy się wynagrodzenie, a jeśli tak to w jakiej wysokości.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pracodawca nie posiada uprawnienia, aby żądać od pracownika wskazania miejsca odbywania urlopu wypoczynkowego, co więcej nie może zabronić pracownikowi wykorzystania urlopu w państwie, w którym istnieje duże ryzyko zarażenia COVID-19.

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1 ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2020 r. poz. 870 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Ustawa wskazuje, iż na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny. Wysokość miesięcznego zasiłku chorobowego należnego pracownikowi wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku.

Warto podkreślić, iż pracownik ma obowiązek usprawiedliwić swoją nieobecność w pracy. Treść § 3 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15.05.1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1632 ze zm.) wskazuje, iż dowodami usprawiedliwiającymi nieobecność w pracy są:

– zaświadczenie lekarskie, o którym mowa w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 159),

– decyzja właściwego państwowego inspektora sanitarnego, wydana zgodnie z przepisami o zwalczaniu chorób zakaźnych – w razie odosobnienia pracownika z przyczyn przewidzianych tymi przepisami.