Wyrokiem z dnia 27 października 2020 r., w sprawie dotyczącej nałożenia kary pieniężnej za niezastosowanie się do czasowego ograniczenia prowadzenia przez przedsiębiorców działalności ustanowionego w stanie epidemii, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Prudniku z dnia 28 kwietnia 2020 r. oraz umorzył postępowanie administracyjne w całości (II SA/Op 219/20).
W przedmiotowej sprawie przedsiębiorcy prowadzącemu zakład fryzjerski została wymierzona przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Prudniku kara pieniężna w wysokości 10.000 zł za niezastosowanie się do obowiązku czasowego ograniczenia prowadzenia przez przedsiębiorców działalności związanej z fryzjerstwem. W dniu 22 kwietnia 2020 r. przedsiębiorca w zakładzie fryzjerskim dokonywał bowiem strzyżenia klienta, a ponadto zarówno przedsiębiorca, jak i klient nie stosowali się do obowiązku zakrywania ust i nosa. Zdaniem organu, kara pieniężna została nałożona z powodu niezastosowania się przez przedsiębiorcę do ograniczenia, polegającego na całkowitym zakazie prowadzenia przez przedsiębiorców działalności związanej z fryzjerstwem, określonego w § 8 ust. 1 pkt 1 lit. g) oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 697 ze zm.). Powyższą decyzję nakładającą karę pieniężną utrzymał w mocy Opolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny. Na skutek skargi przedsiębiorcy, sprawa trafiła pod rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie zgadzając się z decyzjami organów uznał, że skarga przedsiębiorcy zasługuje na uwzględnienie m.in. z poniższych przyczyn:
- „Rada Ministrów zrezygnowała z formalnego i przewidzianego w art. 232 Konstytucji RP wprowadzenia stanu klęski żywiołowej. Uznała, że przyznane jej zwykłe środki konstytucyjne w rozumieniu art. 228 ust. 1 Konstytucji są wystarczające, aby opanować istniejący stan epidemii (…) W związku z tym w celu wprowadzenia ograniczeń wolności i praw człowieka nie można powoływać się na nadzwyczajne okoliczności, uzasadniające szczególne rozwiązania prawne oraz okolicznościami tymi nie można usprawiedliwiać daleko idących ograniczeń swobód obywatelskich wprowadzanych w formie rozporządzeń”.
- „Z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP wynika, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”.
- „Tylko unormowania, które nie stanowią podstawowych elementów składających się na ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności mogą być treścią rozporządzenia. W rozporządzeniu powinny być zamieszczane jedynie przepisy o charakterze technicznym, nie mające zasadniczego znaczenia z punktu widzenia praw lub wolności jednostki”.
- „W konsekwencji podejmowana w tym zakresie samoistna działalność prawotwórcza doprowadziła do objęcia regulacjami rozporządzenia materii ustawowej i naruszenia szeregu podstawowych wolności i praw jednostki, w tym wolności działalności gospodarczej z art. 22 Konstytucji. Zgodnie z tym artykułem ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny”.
Wyrok jest nieprawomocny.