Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III CSK 302/19, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej ubezpieczyciela sprawcy wypadku, w którym poszkodowane zostało dziecko przewożone bez fotelika.
Sąd Najwyższy podniósł bowiem, że brak jest jakichkolwiek rozbieżności w orzecznictwie oraz poważnej wątpliwości w zakresie wykładni art. 362 k.c. (regulującego przyczynienie się do powstania szkody), wskazując na ugruntowany już w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym sprawca wypadku czy ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia pełnej szkody poniesionej przez dziecko i nie może żądać zmniejszenia zadośćuczynienia na tej podstawie, że szkoda związana jest też z zawinieniem rodziców.
W przedmiotowej sprawie matka podjęła decyzję, aby udać się z dzieckiem do lekarza z powodu wysokiej gorączki. Ponieważ nie posiadała swojego środka transportu, zwróciła się o pomoc do szwagra o podwiezienie. Dziecko siedziało na kolanach matki bez fotelika oraz pasów bezpieczeństwa. Podczas jazdy doszło do powstania kolizji, w wyniku której dziecko doznało poważnych obrażeń ciała skutkujących orzeczeniem 100% uszczerbkiem na zdrowiu.
Sąd I instancji uznał, że obowiązek naprawienia szkody ubezpieczyciela sprawcy wypadku winien ulec ograniczeniu z uwagi na przyczynienie się matki małoletniej powódki do powstania szkody, tj. brak przewożenia dziecka w foteliku. W konsekwencji powyższego, Sąd Okręgowy uznał, że zarówno sprawca kolizji, jak i matka małoletniej powódki w równym stopniu przyczynili się do powstania szkody, tj. w 50%. Obie strony postępowania nie zgodziły się z powyższym stanowiskiem.
Co ciekawe, odmienne stanowisko zaprezentował Sąd Apelacyjny, który nie uznał przyczynienia się matki małoletniej powódki do powstania szkody. Sąd II instancji wskazał, że „osoba zobowiązana według przepisów o czynach niedozwolonych do naprawienia szkody, poniesionej przez małoletnie dziecko, nie można na podstawie art. 362 k.c. żądać zmniejszenia swego obowiązku odszkodowawczego wobec tego dziecka na tej podstawie, że szkoda pozostaje w związku przyczynowym również z zawinieniem rodziców poszkodowanego, wyrażającym się w braku należytego nadzoru”. Sąd Apelacyjny uznał apelację powódki za uzasadnioną w całości.
Skargę kasacyjną od orzeczenia Sądu II instancji wniósł ubezpieczyciel sprawcy wskazując na potrzebę wykładni art. 362 k.c. budzącego poważne wątpliwości oraz wywołującego rozbieżności w orzecznictwie sądów. Ponadto w ocenie ubezpieczyciela, w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, a mianowicie: „Czy w świetle art. 362 k.c. przyczynienie się rodziców do powstania szkody, która dotknęła ich małoletnie dzieci, niezdolne ze względu na wiek a tym samym psychofizyczny rozwój do podejmowania świadomych czynności zmierzających do określonego zachowania, jest równoznaczne w zakresie skutków określonych w przepisie art. 362 k.c. z przyczynieniem się samych poszkodowanych, w konsekwencji wpływa na zakres obowiązku odszkodowawczego osoby trzeciej wobec małoletniego?”. Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2020 r. Sąd Najwyższy odmówił jednak przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.