W dobie kryzysu wywołanego wystąpieniem COVID-19, pracodawcy mając na uwadze zabezpieczenie prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa wciąż poszukają oszczędności. Jednym z możliwych rozwiązań jest zawarcie porozumienia o zawieszeniu stosowania wewnątrzzakładowych przepisów prawa pracy.
Należy pamiętać, że pracodawca może podjąć decyzję o pogorszeniu jedynie tych warunków zatrudnienia, które są dla pracowników korzystniejsze od warunków określonych w prawie pracy. Przede wszystkim może zawiesić stosowanie warunków przewidzianych w umowach o pracę, porozumieniach zbiorowych, regulaminach pracy, wynagrodzeń, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (zfśs).
Specustawy wprowadzane w związku z epidemią COVID-19 nie odnoszą się do kwestii ewentualnych zmian w zfśs (wyjątek: podniesienie kwot zwolnionych z podatku świadczeń przyznanych w 2020 i 2021 r.). W związku z powyższym, podstawą prawną pozostaje ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. DzU z 2019 r., poz. 1352 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ustawy, pracodawca może dowolnie kształtować wysokość odpisu na zfśs lub nawet zdecydować o nieutworzeniu funduszu. Wskazanie na możliwość nieutworzenia funduszu, pozwala jednocześnie na jego likwidację, która w praktyce polega na zawieszeniu dokonywania odpisów na ten cel. Wówczas pracodawca nie jest zobowiązany do przyznawania świadczeń z funduszu ani dokonywania odpisów, zaoszczędzone w ten sposób środki może przeznaczyć np. na utrzymanie miejsc pracy. Jednakże należy pamiętać, że zawieszenie nie wyłącza wszystkich obowiązków określonych ustawą. Pracodawca powinien kontynuować w tym czasie obsługę m.in. spłat pożyczek na cele mieszkaniowe, gromadzenie środków funduszu na odrębnym rachunku bankowym. W dalszym ciągu winien chronić środki funduszu przed egzekucją, nie może on też zdecydować o przeznaczeniu zgromadzonych środków na cele sprzeczne z przepisami prawa.