Ustawa z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (zwana specustawą 2.0), która została w dniu 17 kwietnia 2020 r. podpisana przez Prezydenta, dzisiaj, tj. w dniu 20 kwietnia 2020 r. została opublikowana w Dzienniku Ustaw pod poz. 695 i tym samym weszła w życie.
Nowo wprowadzony przepis do tzw. specustawy 1.0, czyli ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, 567 i 568), tj. art. 15zzra stanowi, że jeżeli podstawa do ogłoszenia upadłości dłużnika powstała w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, a stan niewypłacalności powstał z powodu COVID-19, bieg terminu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 21 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega przerwaniu. Po tym okresie termin ten biegnie na nowo.
Z kolei jeżeli stan niewypłacalności powstał w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, domniemywa się, że zaistniał z powodu COVID-19. To ważna regulacja z punktu widzenia inicjatywy dowodowej, która nie obciąża w tym aspekcie dłużnika dotkniętego niewypłacalnością.
Jeżeli termin na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości ustalany jest z uwzględnieniem powyższych postanowień, wniosek o ogłoszenie upadłości zostanie złożony przez dłużnika w tym terminie, a brak jest wcześniejszego wniosku o ogłoszenie upadłości, określone przepisami ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe terminy, dla których obliczania znaczenie ma dzień zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wydłuża się o liczbę dni pomiędzy dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a ostatnim dniem, w którym wniosek ten winien być złożony stosownie do art. 21 ust. 1, lub odpowiednio art. 21 ust. 2a, ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe, bez uwzględniania postanowień ust. 1 niniejszego artykułu.
Jak widać, ustawodawca nie zdecydował się na proste wydłużenie terminu na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości z 30 dni do np. 3 miesięcy, jak rozważano na wstępnym etapie prac legislacyjnych. Rozwiązanie, które weszło w życie, jest analogiczne do tego, które przyjęto przy np. terminach sądowych i procesowych, o których mowa w art. 15zzs specustawy 1.0. Oznacza to w praktyce, że termin na złożenie wniosku wstrzymano lub zawieszono i rozpocznie on swój pierwotny lub dalszy bieg, po ustaniu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19.
Wprowadzoną regulację należy ocenić pozytywnie. Daje ona czas przedsiębiorcom na skupienie się na działaniach operacyjnych mających na celu utrzymanie, bądź przywrócenie rentowności biznesu, bez zwracania uwagi na to, czy już przekroczyliśmy cienką granicę z art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego. Tym samym ustawodawca pozwolił nam zająć się tym, co teraz jest ważne i dał czas, by ocenić skutki naszych działań po ustaniu stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19.