W styczniu 2021 r. w P. (w godzinach od 3:00 do 4:00 oraz 22:00 do 23:00) przeprowadzono dwie kontrole, które wykazały gromadzenie się osób w pomieszczeniu lokalu (odpowiednio ok. 20 i 10 osób), umożliwienie klientom siedzącym przy stolach i przy barze konsumpcji serwowanych na miejscu napojów oraz udostępnienie miejsca do tańczenia zorganizowanego w pomieszczeniu obiektu (odpowiednio 3 oraz 5 osób tańczyło na parkiecie). Dodatkowo w trakcie pierwszej kontroli odnotowano obecność 10 osób na zewnątrz pubu. Wobec powyższego – w ocenie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (dalej: PPIS) – skarżący nie zastosowali się do zakazu określonego w § 10 ust. 1 pkt 1 i ust. 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii.
PPIS wymierzył G.K. i R.A. – wspólnikom U. s.c. (dalej: skarżący) karę w wysokości 10.000 zł za niezastosowanie się do zakazu prowadzenia przez przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162) oraz przez inne podmioty działalności polegającej na prowadzeniu dyskotek i klubów nocnych, tj. na udostępnianiu miejsca do tańczenia organizowanego w pomieszczeniach lub innych miejscach o zamkniętej przestrzeni oraz przygotowaniu i podawaniu napojów gościom siedzącym przy stolach w P.
W odwołaniu skarżący domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej: PWIS) utrzymał w mocy decyzję PPIS.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. Skarżący wnieśli m.in. o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.
WSA wskazał, iż zakaz prowadzenia dyskotek i klubów nocnych uregulowany w § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia RM został wprowadzony z przekroczeniem granic ustawowego upoważnienia. W uzasadnieniu WSA podał iż, oczywiście prawodawca może ingerować w istotę konstytucyjnej wolności działalności gospodarczej, jednak, aby to było możliwe musi działać przy użyciu środków przewidzianych przez Konstytucję RP. Zakaz naruszania istoty wolności i praw konstytucyjnych nie ma, co do zasady, zastosowania w stanach nadzwyczajnych, poza wyjątkami, o których mowa w art. 233 ust. 1 Konstytucji RP. Wśród tych wyjątków nie ma wolności działalności gospodarczej. Z art. 233 ust. 3 Konstytucji RP wynika natomiast wprost, że ustawa określająca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej może ograniczać wolność działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji RP). W związku z tym warunkiem konstytucyjnym umożliwiającym ingerencję w istotę wolności działalności gospodarczej jest uczynienie tego w jednym ze stanów nadzwyczajnych opisanym w Konstytucji RP. W sytuacji, gdy nie doszło do wprowadzenia któregokolwiek z wymienionych w Konstytucji RP stanów nadzwyczajnych, żaden organ państwowy nie powinien wkraczać w materię stanowiącą istotę wolności działalności gospodarczej.
Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję PPIS. Jednocześnie uznając, że brak jest podstaw do kontynuowania w niniejszej sprawie postępowania administracyjnego (wobec stwierdzenia istnienia obiektywnej przyczyny bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego), Sąd umorzył postępowanie administracyjne.
Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 8 września 2021 r., sygn. akt II SA/Go 564/21