Naczelnik Urzędu Skarbowego jako organ egzekucyjny prowadził postępowanie egzekucyjne na łączną kwotę blisko 3 tysięcy zł. W toku postępowania dokonano zajęcia wierzytelności pieniężnej z rachunku bankowego. Zobowiązana zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o zwolnienie spod egzekucji ww. zajętego rachunku bankowego informując, że na ten rachunek wpływa emerytura z ZUS, stanowiąca jej jedyne źródło utrzymania. Jednocześnie wnioskodawczyni poinformowała, że złożyła do Burmistrza wniosek o umorzenie zaległości.
Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał postanowienie o odmowie zwolnienia spod egzekucji zajętego rachunku bankowego. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ egzekucyjny wyjaśnił, że art. 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (zwanej dalej u.p.e.a.), przewidujący możliwość zwolnienia z egzekucji określonego składnika majątkowego zobowiązanego, stanowi narzędzie pozwalające na zmniejszenie uciążliwości prowadzonej egzekucji, gdy jest ona prowadzona ze składnika majątkowego szczególnie ważnego dla zobowiązanego. Zaznaczono również, że wierzyciel nie wyraził zgody na zwolnienie i wniósł o kontynuowanie postępowania egzekucyjnego.
Organ I instancji podkreślił, że zwolnienie składnika majątkowego z egzekucji nie może prowadzić do sytuacji, w której egzekucja okaże się bezskuteczna, co powiązano z faktem, iż zobowiązania nie wskazała alternatywnego sposobu regulowania zaległości, a zajęcie rachunku pozostaje jedynym skutecznym środkiem egzekucyjnym.
Na postanowienie zobowiązana złożyła zażalenie, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone uprzednio we wniosku o zwolnienie spod egzekucji zajętego rachunku bankowego, przedstawiła również swoją trudną sytuację materialną i zdrowotną. Organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie zaznaczając, iż wnosząc o zwolnienie z egzekucji, zobowiązany powinien wskazać nie tylko argumenty przemawiające za pozytywnym rozpatrzeniem tego wniosku, ale także wykazać, że możliwe jest prowadzenie egzekucji z innych składników majątkowych. Organ II instancji podkreślił, że instytucja uregulowana w art. 13 u.p.e.a. ma na celu ochronę interesów zarówno zobowiązanego, jak i wierzyciela, a więc nie może prowadzić do sytuacji, w której egzekucja okaże się bezskuteczna. Ponadto dokonana przez organ egzekucyjny analiza sprawy dowiodła, że ewentualne zwolnienie zajętej wierzytelności spowoduje bezskuteczność prowadzonej egzekucji, gdyż jedynie egzekucja z zajętego rachunku bankowego jest skuteczna, a zobowiązana nie wskazała alternatywnego sposobu uregulowania zaległości.
W skardze na powyższe postanowienie zobowiązana oświadczyła, że się z nim nie zgadza, opisała też swoje trudne położenie życiowe, w tym w szczególności złą sytuację materialną i zdrowotną. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.
WSA zaznaczył, że podstawę prawną zaskarżonego postanowienia stanowił przepis art. 13 u.p.e.a, zgodnie z którym organ egzekucyjny, na wniosek zobowiązanego i ze względu na jego ważny interes, może zwolnić, na czas oznaczony lub nieoznaczony, z egzekucji w całości lub części określone składniki majątkowe zobowiązanego. Omawiany przepis ma na celu ochronę interesów zarówno zobowiązanego jak i wierzyciela, dlatego też uregulowana tam instytucja nie może prowadzić do sytuacji, że egzekucja okaże się bezskuteczna. Dokonując wykładni przesłanek określonych w tym przepisie należy mieć na uwadze podstawowy cel postępowania egzekucyjnego, jakim jest zaspokojenie wierzytelności.
WSA zauważył, iż na dzień wydania przez organ II instancji zaskarżonego postanowienia nie toczyło się już wobec skarżącej postępowanie egzekucyjne, a to z uwagi na fakt, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego umorzył prowadzone wobec zobowiązanej postępowanie egzekucyjne. Mając na uwadze powyższe, WSA uchylił zaskarżone postanowienie i umorzył postępowanie o zwolnienie spod egzekucji zajętego rachunku bankowego.