Sąd Najwyższy w dniu 28 maja 2021 r. podjął uchwałę w sprawie o sygn. III CZP 27/20, w której stwierdził, iż prawo do życia w czystym środowisku nie stanowi dobra osobistego podlegającego ochronie prawnej.
Niemniej jednak Sąd Najwyższy wskazał jednocześnie, że ochronie, jako dobra osobiste (art. 23 k.c. w związku z art. 24 k.c. i art. 448 k.c.), podlegają zdrowie, wolność, prywatność, do naruszenia (zagrożenia) których może prowadzić naruszenie standardów jakości powietrza określonych w przepisach prawa. Tym samym choć prawo do życia w czystym środowisku umożliwiającym oddychanie powietrzem atmosferycznym spełniającym standardy jakości określone w przepisach powszechnie obowiązującego prawa nie jest dobrem osobistym, to oddychanie zanieczyszczonym powietrzem może naruszać takie dobra osobiste jak zdrowie, prywatność czy wolność.
Powyższa uchwała została podjęta na skutek przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Gliwicach zagadnienia prawnego prowadzącego sprawę z powództwa mieszkańca Rybnika przeciwko Skarbowi Państwa o zadośćuczynienie za smog: czy prawo do życia w czystym środowisku umożliwiającym oddychanie powietrzem atmosferycznym spełniającym standardy jakości określone w przepisach powszechnie obowiązującego prawa, w miejscach, w których osoba przebywa przez dłuższy czas, w szczególności w miejscu zamieszkania, stanowi dobro osobiste podlegające ochronie na podstawie art. 23 k.c. w zw. z art. 24 k.c. i art. 448 k.c.