Statystycznie, ryzyko zarażenia chorobą COVID – 19 podczas wykonywania obowiązków zawodowych przez lekarzy, czy odrębnych członków personelu medycznego jest znacznie wyższe niż w przypadku innych grup zawodowych. Mając niniejsze na względzie jednostki organizacyjne samorządów pielęgniarek i położnych oraz lekarzy i lekarzy dentystów zwróciły się z apelem do Prezesa Rady Ministrów o uznanie choroby wywoływanej wirusem SARS – CoV – 2 za chorobę zawodową. W odpowiedzi Ministerstwo Zdrowia wskazało na brak podstaw do zmiany prawa poprzez dopisanie przedmiotowej choroby w wykazie chorób zawodowych. Nie oznacza to jednak, że COVID – 19 za taką nie może być uznane.
W tej samej odpowiedzi Ministerstwa Zdrowia z dnia 21 kwietnia br., skierowanej do Prezesa Naczelnej Izby Lekarskiej czytamy, iż stwierdzenie choroby zawodowej w przypadku COVID – 19 będzie odbywało się na tych samych zasadach jak w przypadku innych chorób zakaźnych. Kwestie dotyczące chorób zawodowych reguluje Kodeks Pracy. Zgodnie z art. 2351 niniejszego kodeksu, aby choroba mogła zyskać przymiot „zawodowej” musi spełnić dwa warunki:
- musi być wymieniona w wykazie chorób zawodowych, który to wykaz stanowi załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, COVID – 19 jest chorobą zakaźną, które zostały wymienione ww. rozporządzeniu oraz
- choroba ta musi wystąpić w warunkach tzw. narażenia zawodowego, a więc musi być spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy. Stwierdzenie wystąpienia tych czynników musi być bezsporne lub wysoce prawdopodobne.
Nie ma zatem przeszkód, aby uznać COVID-19 za chorobę zawodową, warunkiem do tego jest jednak pozytywna ocena, iż doszło do niej w warunkach narażenia zawodowego. Oceny tej dokonują odpowiednie organy na etapie postępowania o stwierdzenie choroby zawodowej.