Sąd Najwyższy w dniu 30 września 2021 r. podjął uchwałę w sprawie o sygn. III CZP 37/20 na skutek pytania prawnego zadanego przez Sąd Okręgowy, a dotyczącego kwestii czy roszczenie wynikające z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2019 poz. 118 tekst jednolity) przedawnia się w terminie określonym w art. 118 k.c., czy też w terminie przewidzianym dla świadczenia głównego?
Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż termin przedawnienia roszczenia o rekompensatę za koszty odzyskiwania należności, opartego na art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio pod nazwą: ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych; tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 118), określa art. 118 k.c..
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych wierzycielowi od dnia nabycia uprawnienia do odsetek (odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych) przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość:
- 40 euro – gdy wartość świadczenia nie przekracza 5.000,00 zł,
- 70 euro – gdy wartość świadczenia jest wyższa niż 5.000,00 zł, ale niższa niż 50.000,00 zł,
- 100 euro – gdy wartość świadczenia jest równa lub wyższa niż 50.000,00 zł.
Przepisy te stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są m.in. przedsiębiorcy czy osoby wykonujące wolny zawód.
Zgodnie z podjętą uchwałą w tego typu sprawach – dot. ww. rekompensaty – stosuje się ogólne terminy przedawnienia – art. 118 k.c., a więc przy roszczeniach gospodarczych będą to 3 lata, a nie terminy przedawnienia przewidziane dla świadczenia głównego (które np. przy umowie sprzedaży wynoszą 2 lata). Uchwała ta będzie zatem miała praktyczne znaczenia dla obrotu gospodarczego.